δυο φιλιά και ένας γκρεμός

Πώς να σε στερήσω και πάλι απόψε από την ψυχή μου,
που έχει καθίσει δίπλα στο γκρεμό και καραδοκεί τον ουρανό;
μου ζητάει να πετάξει, να χαθεί στις καμπύλες της παλάμης σου,
μου ζητάει να χορτάσει το αλυκό φιλί σου.

Σώπασε ψυχή μου, σώπασε και κλείσε τα φτερά σου.
Ό,τι στοργή μπορείς και σου ανοίκει
είναι δυο φιλιά και ένας γκρεμός.

η λύπη

Μην μου στερείς τη λύπη σου
και η λύπη κάνει τη γοητεία μας απτή.
Μπορεί να ξεγυμνώσει την τρωτή πλευρά μας,
-η λύπη με την πειστική αγένειά της-
να μας καρφώσει τα πιο γλυκά χαμόγελα
και ένα ένα, μπορεί, σαν παιδί
να τα μετράει τις ώρες της σιωπής.
Μα πιο πολύ γι'αυτό σου το ζητάω,
γιατί η λύπη είναι συμπληρωματική όλων μας των παθών,
μην μου στερείς τη λύπη σου.