απουσία

Πώς να γλυτώσεις από αυτή την απουσία,
που δεν αφήνει ανέγγιχτο ούτε ένα βράδυ;
Που διαθλάται συνεχώς μέσα στις λίγες μας στιγμές,
στιγμές που σέπονται μέσα στη μοναξιά.
Και είναι ο πληθυντικός τους αυτός που με τρομάζει.
Γιατί μία απώλεια δεν είναι ποτέ ο λόγος.
Είναι όλα αυτά τα πρωινά που που ξημερώνουν άσπηλα
και ο πόνος τους ξεχνιέται στο πέρασμα της μέρας.
Γίνεται συνήθεια που μας χωρίζει ακόμα πιο πολύ.
Ποιο είναι το αντίδοτο του αποχωρισμού, όταν γυρισμός δεν υπάρχει;
Νιώθω τη φωνή σου κάπου μακριά να απαντάει:
αν φύγεις μια φορά δεν αναγνωρίζεις την επιστροφή,
μαθαίνεις μόνο να φεύγεις ξανά.

πιστεύω

Σε παρακαλώ μην με αφήσεις να γυρίσω πίσω.
Ξέρεις, έχω αρχίσει να πιστεύω πάλι.

Πιστεύω στη δύναμη ενός έρωτα
ρεαλιστή και θεραπευτή.
Πιστεύω στην ορμή ενός φιλιού
που κρύβει μέσα του το πάθος κάθε άνοιξης.
Πιστεύω στα χάδια που αγγίζουν
και το πιο σκληρό νεύρο μοναξιάς.
Πιστεύω στη σιγουριά που διαπερνά
δύο ηλεκτρισμένες παλάμες.
Πιστεύω στην αλήθεια που ξεπερνά
ακόμα και το πιο γλυκό ψέμα.
Πιστεύω στα ταξίδια σε τόπους που δεν είναι μακρινοί
γιατί τους μοιράστηκες μαζί μου.
Πιστεύω σε ένα και μοναδικό παραμύθι
που η μόνη μαγεία του
είναι ότι δεν τελειώνει σαν όλα τα άλλα.