Γεννηθήκαμε και πεθάναμε μέσα σε μια νύχτα.
Και ο κόσμος ακόμα ζει.
Ο ήλιος γυαλίζει το πράσινο,
τα φώτα σβήνουν εκεί που τα αφήσαμε,
το μαρτύριο της έλλειψης
τρέμει μέσα στις αρτυρίες μας.
Και ο κόσμος ζει.
Ξεπερνάει την κρίση του
και βουτάει ξανά μέσα σε αυτή.

Όσα κι αν αντέξαμε, ακόμη
κι αν βγήκαμε νικητές
κρύβεται μέσα μας η αμφιβολία.
Κουρνιάζει ο πόνος σαν σκυλί στη γωνιά του
και φυτεύει στο χώμα τη μοναξιά.
Τη φυλάει σαν λύση ανάγκης.

Δεν ξέρω, ποια είναι η απάντηση στη ζωή.
Έτσι φευγαλέα περνάει από το μυαλό μου ο έρωτας.