Φωτεινό αστέρι, μοναδική λάμψη στο γκρίζο,
κυλάς από την κορυφή του παραθύρου μου
και έχω πιστέψει πως σε λίγο,
θα βρίσκεσαι μέσα στο δωμάτιό μου.
Μπροστά στα πόδια μου θα σκάσεις
όλες τις ευχές των απεγνωσμένων
να πεταχτούν σαν σπίθες φλογισμένων ματιών
στη νύχτα να βάλουνε φωτιά.

Άλλο φως δεν θα χρειαστεί
για να ανάψει η ζωής μας
μόνος ο έρωτας, μοναχικός και απαστράπτων
καυτός θα κυλιστεί στο πάτωμα.

Σχεδόν

Σχεδόν ελεύθεροι
με δάχτυλα βυθισμένα στη λάσπη.
Όνειρα ευάλωτα
φορτωμένα με ενοχές.
Σχεδόν ονειροπόλοι.
Δεν μας παίρνει για πολλά.
Κάπου παραμονεύει άλλη μια αλήθεια
για να μας δείξει το μηδέν.

Αλλά, εχθές το βράδυ
σχεδόν ένιωσα μαζί σου
πως παλεύεται η μοναξιά.
Και πάνω που τα μάτια μου συνήθισαν
στα χρώματα της νύχτας
άρχισε να χαράζει.
Ανέλπιστες αχτίδες
φωτεινά, ζεστά χάδια ηλίου.
Σχεδόν ελπιδοφόρα.