κομμάτια

πόσα κομμάτια μου να μαζέψω,
για να μάθω να μη φοβάμαι
κάθε που βραδιάζει
και φοράς την πιο γλυκιά ανάμνηση;

πόσα κομμάτια μου να συλλέξω,
κάθε που οι πορείες περνούν,
από αυτούς τους δρόμους
που γέμισαν οργή;

πόσα κομμάτια μου να περιθάλψω,
όταν βρίσκω τον εαυτό μου,
καταβεβλημένο από τη μοναξιά
και τα χαμένα λόγια;

πόσα κομμάτια μου να θάψω,
όταν οι πληγές μου, χορεύουν
πάνω σε σπασμένα μπουκάλια
της περσινής γιορτής;

τα δικά μου τα κομμάτια, βρίσκονται
πάνω σε ένα πάτωμα
και τα σκεπάζει η θλίψη και το κρύο.
είναι λόγια ανάκατα και σκέψεις φοβισμένες.

κανένα χάδι

Την επόμενη φορά
που θα θελήσεις να με σώσεις
κάνε το σωστά.
Θα είμαι στο πάτωμα
εκεί που με βρήκες.
Με το ίδιο πόδι που κάποτε,
γλυκά νόμιζα ότι με ένιωθε
κάτω από ένα τραπέζι,
έλα και θάψε με.
Δεν έχω να ελπίζω σε κανένα χάδι πια.